کد مطلب:234790 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221
معنای حقیقی نماز
امام رضا علیه السلام در جواب شخصی كه پرسیده بود «معنای حقیقی نماز چیست؟» فرمود:
«قال: [الصلاة] صلة الله للعبد بالرحمة و طلب الوصال الی الله من العبد اذ كان یدخل بالنیة و یكبر بالتعظیم و الاجلال و یقرء بالترتیل و یركع بالخشوع و یرفع بالتواضع و یسجد بالذل و الخضوع تتشهد بالاخلاص مع الامل و سلم بالرحمة و الرعبة، و ینصرف بالخوف و الرجاء فاذا فعل ذلك اداها بالحقیقة؛ [1] .
نماز صله و موهبتی از طرف خداوند است. وقتی [نمازگزار] با نیت داخل نماز گردید و با تعظیم و اجلال هر چه بیشتر برای خداوند تكبیر گفت، و با ترتیل قرائت كرد و با خشوع ركوع نمود و با تواضع از ركوع بلند شد و با ذلت و خضوع سر به سجده گذاشت، و با اخلاص و آرزو، تشهد خواند، سپس نمازش را با رغبتی تمام و با امید به رحمت واسعه ی الهی سلام داد و به پایان رسانید در حالی كه بین خوف و رجا می باشد؛ چون نمی داند كه آیا نماز او مقبول درگاه حضرت حق قرار
[ صفحه 152]
گرفته یا خیر؟ پس هرگاه چنین نمازی به جا آورد و مسائل یاد شده را رعایت كرد، نمازی با حقیقت به جای آورده است».
یكی از عرفا نیز می گوید: «اول تكبیر بگوی؛ یعنی، تكبیر بر عالم حیوانی و بهیمی كن و بنده ی آز مشو و از قیام انسانی - كه شكل تجبر و تكبر است - به ركوع حیوانی و بهیمی آی كه شكل تواضع و خشوع و انكسار است.
از آن جا به سجود مذلت و افكندگی نباتی آی تا به تشهد و حضور اول باز رسی.
خواری و بندگی است پس آن گه شهنشهی
اندر نماز اقامه بود آنگهان قعود
تا چون این كس، به همان نردبان كه فرود آمدی، بر شوی كه «الصلاة معراج المؤمن».
همه از آغاز سوی آخر آیند
من از آخر بیایم سوی آغاز [2] .
«قال: [الصلاة] صلة الله للعبد بالرحمة و طلب الوصال الی الله من العبد اذ كان یدخل بالنیة و یكبر بالتعظیم و الاجلال و یقرء بالترتیل و یركع بالخشوع و یرفع بالتواضع و یسجد بالذل و الخضوع تتشهد بالاخلاص مع الامل و سلم بالرحمة و الرعبة، و ینصرف بالخوف و الرجاء فاذا فعل ذلك اداها بالحقیقة؛ [1] .
نماز صله و موهبتی از طرف خداوند است. وقتی [نمازگزار] با نیت داخل نماز گردید و با تعظیم و اجلال هر چه بیشتر برای خداوند تكبیر گفت، و با ترتیل قرائت كرد و با خشوع ركوع نمود و با تواضع از ركوع بلند شد و با ذلت و خضوع سر به سجده گذاشت، و با اخلاص و آرزو، تشهد خواند، سپس نمازش را با رغبتی تمام و با امید به رحمت واسعه ی الهی سلام داد و به پایان رسانید در حالی كه بین خوف و رجا می باشد؛ چون نمی داند كه آیا نماز او مقبول درگاه حضرت حق قرار
[ صفحه 152]
گرفته یا خیر؟ پس هرگاه چنین نمازی به جا آورد و مسائل یاد شده را رعایت كرد، نمازی با حقیقت به جای آورده است».
یكی از عرفا نیز می گوید: «اول تكبیر بگوی؛ یعنی، تكبیر بر عالم حیوانی و بهیمی كن و بنده ی آز مشو و از قیام انسانی - كه شكل تجبر و تكبر است - به ركوع حیوانی و بهیمی آی كه شكل تواضع و خشوع و انكسار است.
از آن جا به سجود مذلت و افكندگی نباتی آی تا به تشهد و حضور اول باز رسی.
خواری و بندگی است پس آن گه شهنشهی
اندر نماز اقامه بود آنگهان قعود
تا چون این كس، به همان نردبان كه فرود آمدی، بر شوی كه «الصلاة معراج المؤمن».
همه از آغاز سوی آخر آیند
من از آخر بیایم سوی آغاز [2] .
[1] بحارالانوار، ج 84، ص 246.
[2] ينبوع الاسرار، ص 53.